‘Ik ben steeds meer gaan ontdekken hoe leuk het is om kinderen iets te leren.’
Martine van Mook; Mytylschool Gabriël
De keuze voor een opleiding is geen dwingend keurslijf voor je latere loopbaan. Als je op een gegeven moment besluit om je baanperspectieven te verruimen, dan is dat meestal heel goed mogelijk. Als je daarvoor tenminste de inspanning wil verrichten, zoals Martine van Mook dat doet, die 12 jaar jaar geleden als onderwijsassistent begon bij Mytylschool Gabriël en die nu via het EVC traject de opleiding tot leraar basisonderwijs volgt. ‘Het vraagt wat van me, maar het levert me ook ontzettend veel op.’
Bron van inspiratie
Martine: ‘Mijn voorkeur voor het speciaal onderwijs komt in feite doordat ik een meervoudig beperkt nichtje heb, met wie ik vaak optrok. Ik vond het toen zo dankbaar om voor haar te kunnen zorgen, dat ik graag in die richting verder wilde. De zorg-kant van het onderwijs zeg maar.
In het derde jaar van mijn studie vroegen ze bij Mytylschool Gabriël of ik wilde blijven, dus dat heb ik gedaan. In het begin draaide het vooral om activiteiten begeleiding. Daar was ik immers voor opgeleid. Van lieverlee ben ik steeds meer gaan ontdekken hoe leuk de didactische kant van het werk ook is. Ik ben toen een cursus didactische vaardigheden gaan doen en uit eigen initiatief nam ik steeds meer taken over van de leraar. Nu val ik geregeld ook in bij ziekte van een leraar. Ik vind leesonderwijs erg interessant, dus ben ik een cursus op dat gebied gaan volgen, waardoor ik nu leescoördinator op school ben.
Ik ben een aanpakker
Van mijn vader en moeder heb ik geleerd dat je hard moet werken om ergens te komen. Dat het je niet aan komt waaien en dat je kansen moet benutten, die voorbij komen. Mijn moeder is boekhouder en mijn vader vrachtwagenchauffeur. Mijn ouders hebben me altijd enorm gestimuleerd om maximaal voor mijn geluk te gaan. Ik heb nu zelf een gezin met twee kleine kindjes. Ik heb echt mijn twijfels gehad of ik de opleiding wel aankon. Het combineren van gezin, werk en opleiding is niet altijd gemakkelijk, maar ik ben gewend om aan te pakken en ik word op alle manieren gesteund. Door mijn partner, maar ook door de werkgever. Ik krijg studie-uren ter beschikking, de studie wordt gedeeltelijk vergoed en ik kan wat ik leer direct in praktijk brengen. Het helpt ook dat ik uitdagingen niet uit de weg ga en heel graag vooruit wil.
Dit is wat ik wil
Ik hoop de komende tijd wat vaker echte lessen te kunnen geven en te laten zien hoe ik de verbinding maak tussen theorie en praktijk. Wat nieuw voor me is, zijn de administratieve taken, die je als leraar ook te doen hebt. Des te toffer was het toen bleek dat mijn leerlingplan dat ik had opgesteld en het beeld dat ik van een leerling had, klopte met wat ouders in het gesprek teruggaven. Ik zou het op termijn leuk vinden om stagiaires te begeleiden in de expertisegebieden waarin ik mezelf geschoold heb. Het is mooi als je persoonlijke groei bijdraagt aan de ontwikkeling van de school en dat je op die manier ook meer voor kinderen kunt betekenen. Ik zit hier echt op mijn plek. En ik vind het superleuk om leraar te zijn. Het SO biedt zoveel mogelijkheden om het zelfvertrouwen van kinderen te versterken. Wij redeneren altijd vanuit de behoeften van het kind zelf. Iedereen wordt hier gezien en krijgt de aandacht die nodig is. Dat is bij ons ook gemakkelijker dan op een reguliere basisschool. Mijn drive is om kinderen weerbaar te maken. Zeker in een wereld waarin de verleidingen van social media zo groot zijn. Kinderen hebben niet alleen bescherming nodig, maar ook de aansporing om zaken zelf uit te proberen en grenzen te verkennen.
Momenten die ertoe doen
Ik vind het prachtig om te ervaren hoe kinderen toewerken naar de eindmusical bijvoorbeeld. Dan zijn ze van tevoren super nerveus, maar ook apetrots als ze kunnen laten zien wat ze kunnen. Ik zeg altijd dat kinderen bij ons weliswaar later niet alles kunnen bereiken wat ze in hun hoofd hebben, maar dat ze wel zo dicht mogelijk bij hun droom kunnen uitkomen. Je wordt misschien geen piloot, maar je kunt wel op de luchthaven gaan werken. Leerstappen bij ons op school zijn soms heel klein. Zo kan het voor een kind al een hele prestatie zijn om woorden correct uit te spreken. En soms groeien kinderen ook over bepaalde belemmeringen heen. Zijn ze eerst heel teruggetrokken en in zichzelf gekeerd en bloeien ze later ineens op. Ik herinner me een meisje dat net van de reguliere school kwam, Ze was diep ongelukkig en kon zich moeilijk uiten. Het was een buitenbeentje dat niet echt contact kon maken. Mettertijd zag ik hoe ze zich steeds veiliger ging voelen. Nu roept ze luid mijn naam door de gang als ze me op afstand ziet aankomen en maakt ze grapjes met andere kinderen. Dit zijn de ervaringen waar ik van geniet en waardoor ik weet dat ik hier op mijn plaats ben.
Over de drempel
Aan iedereen die overweegt om in het speciaal onderwijs te komen werken, zou ik willen zeggen: dit is de meest dankbare baan die je je kunt voorstellen. Wees niet te bang om de verkeerde keuze te maken, want je kunt altijd nog bijsturen en blijven leren. In plaats van beren op de weg zien, zou je ook kunnen bedenken: wat als het nu eens wel lukt? Als ik achterom kijk, besef ik wat ik al bereikt heb door erop te vertrouwen dat ik elke dag weer een stapje zet. En het doet er helemaal niet toe of je een jaar langer nodig hebt om je doelen te bereiken. Als je maar onderweg bent. Ik ben in ieder geval ontzettend blij dat ik deze kans gekregen heb en volledig word gesteund om te doen waar ik goed in ben.